BUMP 2018, de highlights
Afgelopen vrijdag vond in de sfeervolle stadschouwburg van Kortrijk voor de derde keer BUMP plaats. Net als vorige jaren was het programma een psychedelisch plaatje van uiteenlopende creatieve disciplines. VIGC was van de partij en pikt er voor u enkele highlights uit.
Veelzijdigheid troef
BUMP, een organisatie van Devine, de afdeling Digital Design & Development van Howest, is een aanrader voor iedereen die creatief aan de slag is. Het leuke aan BUMP is de veelzijdigheid aan creatieve disciplines en de indrukwekkende line-up van veelal internationale sprekers. Van animatie over machine learning tot live performance… je kan het zo gek niet bedenken of je vind het wel terug op de affiche van BUMP.
Domme family robots
De sessie van Pamela Pavliscak (VS), oprichtster van Change Sciences, een ‘future insights firm’ met klanten als Google, IKEA en Virgin en docente aan het Pratt Institute, illustreert perfect het brede interessespectrum van BUMP. Pamela heeft het over het EQ van technologie. “De huidige technologie heeft weliswaar een hoog IQ, maar een bijzonder laag EQ”, horen we. “We hebben technologie nodig die meer emtioneel intelligent is”. Pamela refereert naar de ‘social robots’ die we vandaag kennen onder de vorm van allerlei personal assistants. Zoals bijvoorbeeld de ‘family robot’ Jibo, die gebruik maakt van ‘advanced Natural Language Understanding (NLU), spraak- en gezichtsherkenning om ‘echte’ relaties op te bouwen met mensen. Hoe goed dat lukt of eerder niet lukt, wordt in onderstaand filmpje perfect geïllustreerd door Joanna Stern van de Wall Street Journal.
Toch is het niet moeilijk om technologie te vermenselijken. Het toevoegen van twinkelende oogjes of een leuk stemmetje is blijkbaar al voldoende om een koude robot een menselijk karakter mee te geven. Het probleem ligt bijgevolg niet zozeer aan de buitenkant, dan wel aan de binnenkant van de huidige robots. “Technologie zal op termijn niet alleen meer verschillende emoties kennen en herkennen, maar ook een veel rijkere schakering van die emoties”, aldus Pamela. Die ‘machine readable emotions’ voorspelt Pamela tegen 2022 en de toepassingen zijn uitermate divers gaande van games over auto’s, zoals de Toyota Yui, tot zelfs therapie.
Machine learning for dummies
Ook Andreas Refsgaard (DK), interaction designer, artist en docent, heeft het over machine learning. Andreas genoot een academische opleiding en kwam eerder per ongeluk in contact met design en machine learning. “Artificiële intelligentie en machine learning worden vaak gezien als zeer complex. Maar dat hoeft het niet altijd te zijn. Je kan best wel wat doen met machine learning dat niet zo oeverloos complex is”, schetst Andreas. Andreas trakteert het publiek op enkele van zijn, vaak volstrekt absurde, projecten zoals een ‘sound controled’ versie van de game Wolfenstein of ‘Is It Funky?’ een installatie die gebruik maakt van machine learning om te bepalen of iets ‘funky’ dan wel ‘boring’ is. Ik zeg het… te gek om los te lopen. We krijgen van Andreas ook enkele concrete tips mee. Zo maakt de man intensief gebruik van wekinator.org voor de training van software. “Wekinator heeft een grafische interface en dat maakt het bijzonder laagdrempelig om er mee aan de slag te gaan”, aldus Andreas. Daarnaast verwijst hij ook naar ml4a.github.io (machine learning voor artiesten) en het iets meer geavanceerde ml5js.org (friendly machine learning for the web).
NYC Gifathon
Natuurlijk krijg je op BUMP ook een karrevracht visuele prikkels over je heen. En animated GIF’s zijn blijkbaar helemaal terug van weg geweest. Jawel, het CompuServe bestandstype uit de late jaren ’80 kent een heuse revival als canvas voor bonte expressie. Zo laat de royaal getalenteerde animator en director James Curran (UK), ons kennis maken met zijn ‘gifathons’. “Voor een vakantie in NYC besloot ik om elke dag een animated gif te maken over een activiteit van die dag”, aldus James. Het bleek een waar huzarenstukje om elke dag zo’n perfecte geloopte GIF klaar te stomen. Toch deed James dit nog eens dunnetjes over voor LA, Tokyo en Berlijn. “Ik gebruik voornamelijk After Effects om mijn GIF’s te maken. En ook een beetje Maya om wat diepte toe te voegen”, vertrouwt James ons nog toe.
PostScript moiré-patronen
Ook de in Frankrijk opgeleide en in Canada gevestigde kunstenaar Nicolas Sassoon, is helemaal weg van animated GIF’s. “In mijn vroege projecten maakte ik op de computer een simulatie van allerlei kunstzinnige sculpturen en architecturale projecten. Al gauw werd die grafische weergave voor mij belangrijker dan het project zelf”, verklaart Nicolas. In zijn werk spelen op vroege PostScrip geïnspireerde moiré-patronen, zichtbare pixels en roterende objecten een heel kenmerkende rol. Toch blijven de creaties van Nicolas niet beperkt tot het scherm. Zijn werk vertaalt zich evenzeer in prints op speciale substraten, in grote formaten en op maat van bepaalde sites. “Ik hou ervan om dingen uit te vergroten zodat de pixels echt ‘body’ krijgen”, aldus Nicolas.
Kleine dame, grote projecten
Wie ook wel wat weet van pixels op groot formaat is Kate Dawkins (UK), internationaal gelauwerd designer en creative director. Je zou het het kleinde dametje met de opzichtige vintage bril niet nageven maar haar werk is echt… huge. De Kate Dawkins Studio is immers gespecialiseerd in de creatie van content voor grootschalige, spectaculaire live performances. En ‘groot’ kan je hier best interpreteren als ‘giga’ zoals in de realisatie van de 360° ‘audience pixels’ voor de ceremonies van de Olympische Spelen in 2012 in Londen.
“Het grootste gevaar is niet om je doelen te hoog te zetten en niet te halen, maar om ze te laag te zetten en te bereiken.” Kate Dawkins
Hoewel Kate met haar studio bijzonder impressionante realisaties op het palmares heeft staan voor klanten als Adidas Lab en Fast & Furious Live, is Kate toch het meeste trots op het project ‘World War One Remembered: Passchendaele’ voor de BBC. De videoprojectie op de 125 meter brede en 70 meter hoge Lakenhallen in Ieper werd bijgewoond door ongeveer 8.000 toeschouwers en door de BBC uitgezonden voor een publiek van bijna 1,5 miljoen kijkers. De Kate Dawkins Studio ontving eerder dit jaar een BAFTA (British Academy Television Craft Award) van de BBC voor deze realisatie. Dé quote van deze BUMP komt volgens mij ook van Kate: “Het grootste gevaar is niet om je doelen te hoog te zetten en ze niet te halen, maar om ze te laag te zetten en te bereiken.” Da’s eentje om in te kaderen en boven je bed te hangen.
Afsluiten deed BUMP met een herhaling van de ‘opening titles’, een live VJ-set van Sam Pauwels van de VRT. Absoluut de moeite waard en erg handig voor de laatkomers.
Een dagje BUMP is een dagje boordevol onversneden creatieve prikkels. Sommige sessies verrassen, andere zijn eerder bevreemdend of verrassend. Maar saai is het op BUMP nooit. En ja, ook volgend jaar staat BUMP terug op de agenda. Stip vrijdag 21 juni 2019 al maar aan. Graag tot dan.
